zaterdag 19 mei 2012

Echt naar buiten

Hallo Patricia hier weer een update van Ukkie en Pebbles

Vorige week hebben we de katten voor het eerst naar buiten toe gelaten door gewoon de deur open te zetten en kijken wat ze gaan doen. De 1e stapjes heb je gezien, want ik stond klaar om te filmen. Pebbles kwam als 1e de keuken in en heel voorzichtig maakte ze haar stapjes richting de openstaande keukendeur.

Ukkie die zat nog gewoon nietsvermoedend op de vensterbank bij de voortuin. Hij keek wel, maar het duurde even voordat hij doordat dat de keukendeur openstond en toen dat dan eindelijk tot hem doordrong was hij eigenlijk nog bijna sneller buiten dan Pebbles.

Heel voorzichtig beginnen ze beide met het ontdekken van de tuin. Heel laag bij de grond lopend kijken ze lichtelijk gespannen, maar nieuwsgierig om hun heen, waarbij Ukkie veel sneller gaat dan Pebbles. en dus al snel is Ukkie bij de poort, waar natuurlijk een nog grotere wereld ligt, maar daar stekn wij natuurlijk even een stokje voor en dus concentreerd Ukkie zich weer alleen op onze tuin, maar dit alleen omdat ik de poort bewaak.

Grappig ook te zien hoe ze voor het eerst hun pootje in de aarde zetten. Hee dat voelt raar. Eerst 1 pootje neerzetten optillen en schudden want er blijft zand hangen. Maar goed dit duurt niet lang en al snel bewegen ze zich van struik tot struik waarbij er heel veel nieuwe luchten hun neusjes binnen dringen.
Heel leuk om te zien hoe ze alles in zich opnemen, maar ook aan dat komt weer een eind en dus onder veel protest hebben we ze weer naar binnen gedaan en dat hebben we geweten, want de keuken is niet langer meer de plek om eten te zoeken en te krijgen, maar ook de plek om naar die grote buitenwereld te kunnen en dat lijkt op dit moment wel het belangrijkste.

Later die week hebben we ze in de avonduren nog een keer naar buiten gedaan en daarbij de poort goed afgebakend zodat ze niet naar die nog grotere wereld kunnen. Rose was haar fiets aan het schoonmaken en dus ook de schuur stond open en die hebben ze ook even geinspecteerd.
Na enige tijd moesten ze natuurlijk weer naar binnen en dat ging onder een nog groter protest dan de 1e keer.

En dat hebben we geweten, want ze hangen nu elk moment dat ze de keuken in kunnen bij de deur en doen hun uiterste best om de gesloten keukendeur open te krijgen, daarbij staan ook hun bekkies niet stil en laten duidelijk horen dat ze eigenlijk wel naar buiten willen.
We hopen dan ook dat dat snel weer wat minder wordt, want miauwen kunnen ze goed vooral Pebbles in dit geval, want Ukkie kan het in andere gevallen heel goed.

Maar goed Patricia het was voor hun weer een heel avontuur en net als jij zullen ze je heel veel willen vertellen als jullie elkaar weer zien denk ik.
Dus weer een dikke knuffel van Pebbles en Ukkie en tot volgende week maar weer, waar ik Pebbles weer eens aan het woord laat denk ik.

vrijdag 11 mei 2012

Week 10 & 11 Buiten

Hoi Patricia ik (Ukkie) mag weer een stukje schrijven deze week en nou ik heb best wel veel te vertellen, want want want ik ben voor het eerst buiten geweest en niet geheel volgens plan, maar de deur stond open en Natasja zat op de wc en Rose was achter in de tuin haar fiets aan het schoonmaken.

Dus ja ik denk weet je wat ik neem gewoon mijn eerste stapje naar buiten en wat mij het eerste opviel was dat het best nat was en ik weet niet of dat altijd zo is, maar erg leuk vond ik dat niet. Dus ik liep enigzins voorzichtig naar de overkant en verschool me daar onder de klimhortensia. Tot ik Natasja hoorde die mij dus snel weer oppakte en me naar binnen bracht. Dit was dus helaas van korte duur.

Eerder die week waren we al buiten geweest in de armen van onze oppassers en mochten we dus even ruiken hoe het was om buiten te zijn en nou zo vlak voor het slapen gaan was dat best spannend. Want ik heb heel lang geslapen en heel lang gedroomd van allerlei avonturen.

Verder zijn we al een weekend alleen thuis geweest en buiten het feit dat we dan niet doodgeknuffeld worden hadden we een superlieve oppas die ons heel goed verzorgd heeft. Geen klagen over.

Maar toen ze weer thuiskwamen vonden we dat natuurlijk ook wel weer erg leuk, alleen we zijn op een soort van dieet gezet geloof ik, want we krijgen niet meer zoveel brokjes. Wel gelukkig weer de indoorbrokjes, want die vinden we toch het lekkerst.

Alleen ik krijg zo rond een uur of vier midden in de nacht toch een beetje trek en ja dan ga ik toch de aandacht trekken van mijn personeel, maar het is me tot op heden nog niet gelukt om dat voor elkaar te krijgen en misschien moet ik het dan maar niet meer doen.
Maar ik kan niks beloven en zal me best doen.

Nou lieve Patricia we missen je nog steeds maar tot op heden is het hier goed toeven hoor, dus maak je over ons maar geen zorgen. We krijgen zelfs al een beetje een Hooglandse miauw.
Ik hoop dat het steeds beter gaat met je en we zijn volgens mij al over de helft toch?

Duizenden knuffels van mij en van mijn zusje en oke ook van ons personeel (sorry oppassers). Anders loop ik de kans dat dit niet gepubliceerd word.

Ukkie.